--------------------
ေမွာင္လည္းေမွာင္စြ၊ ည၏အျမင္၊ အသြင္အသိ၊
ဘယ္မ႐ွိ၊ ေတြေဝငိုက္မည္း ခရီးဘယ္မွာ မသိပါ၊
ေ႐ွ႕လွမ္းႏိုင္၊ ပန္းတိုင္ဘယ္မွာ မသိပါ၊ စမ္းတဝါးဝါး၊
ေ႐ြ႕လ်ားဟိုသည္ ခ်ာခ်ာလည္။
ထိုစဥ္ခိုက္မွာ၊ ေရာင္နီျဖာခဲ့၊ အလင္းေရာင္ေပးသူမွာ၊
သံဃာေတာ္တစ္ပါး၊ ဘုရားသားေတာ္၊ ႏိုင္ငံေက်္ ဦးဥတၱမ။
ျမန္မာႏိုင္ငံ တနံတလ်ား ခရီးသြား၍၊ ေဟာၾကားသည္တရား၊
ႀကိဳးစားၾကပါ၊ ႏိုးၾကားၾကပါ၊ လြတ္လပ္ေရးရၾကမွဟု
တဖြဖြျမြက္ၾကား။
ေထာင္တန္းမွာ၊ ခ်ဳပ္ကာထားလည္း၊ လားလားမွ်မမႈ၊
ျပည္သူ႔အေရး ကိုယ့္အေရးဟု၊ အေလးအျမတ္ ထားခဲ့သည္။
“ကရက္ေဒါက္ ထြက္သြား”
ဓားသြားပမာ၊ စကားစာႏွင့္၊ ေသလွ်င္ေျမႀကီး၊ ႐ွင္ေ႐ႊထီးဟု၊
ရဲရဲႀကီးမိန္႔မွာ၊ တက္တက္ႂကြႂကြ၊ ႏိုးႏိုးၾကားၾကား၊
ထင္႐ွားသည္လုပ္ရပ္မ်ား။
မိန္႔ၾကားသည့္ဆရာေတာ္စကား၊ ျပည္သူေတြ ၾကားရေတာ့
ေတြေဝရာမွ သတိရ၍၊ ငိုက္ျမည္းရာမွ၊ လူးလြန္႔ထၿပီး
တက္ႂကြႏိုးၾကားခဲ့ပါသည္။
ႏိုင္ငံအေရး၊ ကိုယ့္အေရးဟု၊ ခ်င့္ေတြးေမွ်ာ္႐ႈတတ္ပါၿပီ။
လြတ္လပ္လိုလွ်င္ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔၊ အစဥ္သတိ႐ွိပါၿပီ။
-----------------------------------------------------
ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အလင္းေရာင္ေပးသူ ေက်းဇူး႐ွင္ ဆရာေတာ္ဘုရားကို ေလးစားဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါသည္။
(တင္ေအာင္စိုး)
၃၀-၀၉-၁၉၆၉ ခုႏွစ္ထုတ္ “႐ႈေဒါင့္ဂ်ာနယ္”မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment